Doniesienia z wakacji – Turnus drugi i ostatni (198)

Na początek zdjęcie ekipy nr 1. 

Od lewej Damian, Marceli, Wojtek i Adrian.

Egzaminy poszły nawet nieźle – ma cztery osoby trzy zdały. Niestety właśnie Adrian nie zaliczył teorii, a następnie oblał praktykę. Bałem się o niego, bo był najmniej przebojowy z całej czwórki. Damian bardzo się starał i miał smykałkę, Marceli również dawał z siebie wiele i był z nich najpoważniejszy. Wojtek dużo gadał, przeszkadzał i sprawdzał mnie jak daleko może się posunąć. Uczył się, ale ponieważ mu obiecałem to piszę – gorol z niego.

No i nieszczęsny Adrian – czasami zagubiony, trudno było mu się skupić i, gdy było trzeba, potrząsnąć jako sternik pozostałą trójką.

W każdym bądź razie czegoś się nauczyłem – nie starać się za bardzo, nie walczyć za nich o wyniki, nie brać na siebie ich stresu.

Teraz szkolę z większym dystansem. Wykonuję swoją pracę, ale zdrowiem nie mam zamiaru za to płacić. Na luziku, powolutku.

Nowa ekipa jest …...... trudniejsza. Dwóch chłopaków, którzy nie wiadomo po co przyjechali bo mają już patenty żeglarza. Właściwie to wiadomo – niewiele umieją. Ręce opadają, gdy „żeglarz jachtowy” nie umie zawiązać knagowego, ratowniczego, czy kilku innych podstawowych węzłów. Natomiast mądrale z nich że hoho.

Mam też dwie dziewczyny, chyba piętnastoletnie. Jedna trochę pływała i widać to na wodzie. Druga całkowita świeżynka i też to widać. Najgorsze, że właśnie dziewczyny mieszkają ze mną na jachcie. Musiałem zrobić zasłonkę do mojej „dziobówki” i wchodzę do niej wieczorem przez forluk, by nie narażać małoletnich niewiast na zakłopotanie. Siebie zresztą też.

Szczerze mówiąc odliczam już dni do końca. Jak na razie mam dość kariery szkoleniowej ;-) i właśnie piszę maile do znajomych na Trynidad by sprawdzić czy Orion jeszcze na wodzie ;-(