Doniesienia z frontu – Trynidad po przejściach (178)

Udało mi się, jeszcze przed ruszeniem z Union, uzyskać od Oli zapewnienie, że spróbuje posterować, trochę mi pomóc. Ważna sprawa, bo na moim „madejowym” siedzisku sternika dupa zaczyna boleć już po godzinie.

Ruszyliśmy jak zwykle po wyznaczonym sobie czasie (nie później niż do 10-tej) czyli około 11.30-ci. Jak zwykle z powodu miejscowych urzędników. Najpierw otworzyli biuro prawie godzinę po czasie, później się okazało, że jeszcze nie ma jakiegoś dupka, który ma coś podstemplować i musimy zasuwać na lotnisko po tą cholerną pieczątkę. Co prawda do lotniska 10 minut pieszo, bo hektarów to ono nie zajmuje, ale nadal strata czasu.

Plan był dwojaki – albo staniemy na Grenadzie, by przespać się kilka godzin i ponownie ruszymy przed północą, albo płyniemy bezpośrednio. Żeglowało się dobrze, łódka szła ładnie nawet przy bardzo zrefowanych żaglach (jak zwykle na specjalną prośbę Oli), ale z nauki sterowania wyszły nici. Po prostu Ola poczuła zew wędkarski i oprócz puszczenia za rufą linki z przynętą postanowiła również zanęcić. Po wielu miesiącach na wodzie, pływaniu na mniej lub bardziej rozfalowanym morzu rozchorowała się. Oddała rybkom wszystko co miała w żołądku, a później próbowała oddać nawet to czego nie miała. Gwoli prawdzie muszę podkreślić, że pomimo tego, gdy nie mogłem odejść od steru i potrzebowałem jakiejś pomocy, dzielnie wstawała i robiła co trzeba. Ja z kolei starałem się jej nie nadwyrężać.

Dopływając do Grenady stwierdziliśmy, że jesteśmy tam za późno i musielibyśmy cumować po zmroku. Zabrakło właśnie około godziny :-(. Nie był to żaden problem, i tak musieliśmy zaliczyć ze względu na odległość nocne pływanie. Trochę obawiałem się jak wysiedzę i czy wytrzymam cały dzień i noc prze sterze, ale w zasadzie jakie miałem wyjście. Ola leżała, ale nie mogła zasnąć, więc, gdy pod koniec nocy nawet ból pleców i tyłka nie powstrzymywał mnie od przysypiania, próbowała zmuszać mnie do rozmowy. Nie znoszę tego stanu kiedy jestem tak zmęczony, że odlatuję z otwartymi oczami gdy tylko przestaję być skupiony na tym co robię i pomyślę o czymś innym. Mózg podsuwa wtedy dziwne obrazy, buduje scenariusze, a jedynym potwierdzeniem i jednocześnie dowodem, że znowu się odleciało jest łopot żagli i dziwny kurs.

Świt przyniósł orzeźwienie i Trynidad daleko na horyzoncie. Wracaliśmy prawie jak do siebie, przecież spędziliśmy tu poprzednio półtora roku.