Doniesienia z frontu (158)

Na początek nasze baterie. Nie mam pojęcia co to spowodowało.

Dość szybko wdrożyliśmy się do codziennych obowiązków. Rano jest trochę leniwie, ale za to zasuwamy do zmroku. Wyznaczyliśmy sobie kilka frontów robót by czasu nie tracić i gdy np. żywica podsycha dłubać przy czym innym. Skupiamy się głównie na pontonie – przechodzi gruntowny przegląd, akumulatorach i elektryczności – trzeba jakoś przecież żyć po zachodzie słońca, sprzątaniu pod pokładem – przez dwa miesiące wszystko jakoś „zarosło” i przygotowaniu pokładu dziobowego do zamocowania knag oraz windy kotwicznej.

Niby wszystko posuwa się do przodu, ale przytrafiające się niespodzianki trochę nas opóźniają. Dziś rano okazało się na przykład, że nie stwardniała żywica, którą naprawiałem popękaną pawęż pontonu. Dzień więc zaczęliśmy od wyciągnięcia wszystkich naszych żywic, porobieniu prób, czyli wymieszaniu składników według zaleceń producentów i …. czekamy czy zżelują właściwie. A robotę trzeba wykonać raz jeszcze :-(

Na ląd dostajemy się dzięki uprzejmości kolegów, nie możemy jednak zbytnio ich wykorzystywać, więc brak pontonu rzutuje na inne czynności - nie możemy odebrać regulatora paneli słonecznych, wywieźć starych akumulatorów, może pożyczyć na razie innych, działających. No, ale jak przypomnę sobie ile razy dziennie przed wyjazdem musieliśmy go dopompowywać, to te chwilowe niedogodności stają się jakby łatwiejsze do przezwyciężenia.

Nie ruszamy się też na razie z Zatoki Zatopionej Szpachelki. Po pierwsze nasz przyszły (mam nadzieję;-) pracodawca jeszcze na Martynikę nie dotarł, a po drugie nie mamy dość energii by zakręcić naszym 400-tu kilogramowym silnikiem. Nic nam nie pozostaje, musimy skupić się na problemach bieżących.

Dzisiaj dowiedziałem się, że klamka zapadła. Andrzej kupił bilety na Dominikę i 14-tego lutego będzie już na miejscu. Wbrew pozorom to nie za wiele czasu na przygotowania. Upssss