Doniesienia z frontu (120)

Od czasu sławetnego, acz nieudolnego ataku nożowniczki, niewiele się dzieje. Odnotowaniu podlegają:

- przypłynięcie Staszka i Agnieszki na katamaranie Dada (już wypłynęli na St. Lucia)

- powrót Kazika po pięciotygodniowej nieobecności (dostarczenie łódki z Panamy). Nareszcie!!!

Nadal dłubiemy przy Orionie choć postępy są trudno zauważalne, głównie z powodu ponownego przystąpienia do prac zarobkowych tzn. na innych łódkach. Zawdzięczamy to Kazikowi i Rafałowi.

Nie bardzo chciałbym się na ten temat rozpisywać. Mógłbym co prawda trochę pozmyślać jaki to wspaniały serwis wykonujemy dla "klientów" i podnieść sobie morale, ale po prawdzie jest to głównie odpicowywanie łódek na tzw. błysk dla tych bardziej dzianych. Upał i tyrka, ale przynajmniej wiemy za co.

Ponieważ nadchodzi powoli sezon deszczy i być może huraganów, zdecydowaliśmy poświęcić więcej energii na uszczelnianie łódki. Dotyczy to zarówno pokładu jak i, a może przede wszystkim, "sterówki". O ile z pokładem walczymy już jakiś czas i w zasadzie ma się już chyba nieźle, to "pilot house" wpadł nam w oko dopiero przy okazji znalezienia w nim dziury. Po dokładniejszym obejrzeniu okazało się, że na jego dachu, w miejscach pęknięcia farby, sklejka jest zbutwiała. Na dodatek miejsc tych jest wiele, a ponieważ kończy mi się żywica, z której robię klej i szpachlę, muszę sprawdzić czy jej wystarczy. Najgorszym scenariuszem byłoby otworzenie wszystkiego, a potem niemożność ukończenia.

Nie szykuje się nam  żadne pływanie w najbliższym czasie. Mnie zaczyna tego brakować, ale niestety tylko mnie. Najszybsza możliwość zajdzie chyba dopiero wtedy, gdy trafi się ktoś na rejs. Tylko czy nasze siermiężne warunki są wystarczającą zachętą. Damy w ogłoszeniu - "Zapraszamy na obóz przetrwania!!! Jeżeli poradzisz sobie na Orionie, poradzisz sobie na każdej łódce!!!

P.S. Tak a propos poprzedniego wpisu - wywołał sporo komentarzy, trochę mnie to zaskoczyło, ale ja już go komentować nie chcę. Nie będę też go usuwał. Życie tu to nie jest ciąg rozkoszy, a piszę to co jest dla mnie ważne w danym momencie. 

Wiem, że nic nie jest proste, a ludzie są różni. Często przyjaciele i koledzy życzą mi wytrwałości. Ja im również. Dlaczego? Ponieważ liczę na nich. Nie wiem jeszcze pod jakim względem, ale może coś wymyślą ;-) 

A tym którym się nie uda dedykuję wiersz.

---

PRZYJACIELE

Zajączek jeden młody
Korzystając z swobody

Pasł się trawką, ziółkami w polu i ogrodzie

Z każdym w zgodzie.

A że był bardzo grzeczny, rozkoszny i miły,

Bardzo go inne zwierzęta lubiły.

I on też, używając wszystkiego z weselem,
Wszystkich był przyjacielem.
Raz gdy wyszedł w świtanie i bujał po łące,

Słyszy przerażające

Głosy trąb, psów szczekania, trzask wielki po lesie.

Stanął... Słucha... Dziwuje się...

A gdy się coraz zbliżał ów hałas, wrzask srogi,

Zając w nogi.

Wspojźrzy się poza siebie; aż tu psy i strzelcel

Strwożon wielce,

Przecież wypadł na drogę, od psów się oddalił.
Spotkał konia, prosi go, iżby się użalił:
"Weź mnie na grzbiet i unieś!" Koń na to: "Nie mogę
Ale od innych będziesz miał pewną załogę".
Jakoż wół się nadarzył. "Ratuj, przyjacielu!"
Wół na to: "Takich jak ja zapewne niewielu
Znajdziesz, ale poczekaj i ukryj się w trawie,
Jałowica mnie czeka, niedługo zabawię.
A tymczasem masz kozła, co ci dopomoże".

Kozieł: "Żal mi cię, niebożę!

Ale ci grzbietu nie dam, twardy, nie dogodzi:
Oto wełniasta owca niedaleko chodzi,
Będzie ci miętko siedzieć". Owca rzecze:

Ja nie przeczę,

Ale choć cię uniosę pomiędzy manowce,
Psy dogonią i zjedzą zająca i owcę.
Udaj się do cielęcia, które się tu pasie". -
"Jak ja ciebie mam wziąć na się,
Kiedy starsi nie wzięli?" - cielę na to rzekło;

I uciekło.

Gdy więc wszystkie sposoby ratunku upadły,
Wśród serdecznych przyjaciół psy zająca zjadły.

---