Spotkałem skurwysyna c.d. 5

Dopiero po pewnym czasie dotarło do mnie co mój były kolega sobie chytrze umyślił. On chce po prostu dorobić trochę kasy nie brudząc się pracą i dlatego powrócił do naszych wspólnych, wcześniejszych planów tych, które snuliśmy jeszcze przed kupieniem łódki i które były jednym z powodów jej kupienia. Chciał mnie ściągnąć na Margaritę i spróbować powozić turystów. Bez znaczenia jest to, że zachował się jak wsza, że mnie wystawił. On o tym nie pamięta, ma jakąś przynależną skurwysynom zdolność wypierania z pamięci zdarzeń niechcianych. Tak dla zachowania dobrego samopoczucia i uwielbienia do samego siebie.
Nie, nie były kolego, partnerami, jak to ładnie określiłeś, to my na pewno nie będziemy i to wcale nie z powodu, że ja spędziłem większość życia w Polsce, a ty w Kanadzie. Miejsce zamieszkania akurat nie ma tu nic do rzeczy. Partnerami nie będziemy, bo po prostu nie można ci ufać, nie masz zdolności honorowych, nie cenisz danego słowa i złożonej obietnicy.
Szkoda, że mu tego nie powiedziałem, ale co tam, mam to w d...e i cieszę się, bo zapewne był to nasz ostatni kontakt. Przecież nie dogaduje się z Polakami :-)
Gdzie tam - zadzwonił. Kilka standardowych głupich pytań i przejście do rzeczy. Mam zamiar wpaść na Trynidad na kilka dni, może was odwiedzę - mówi.
Byłem zdziwiony - po co lecisz na Trynidad? Już tu byłeś. Co on znowu knuje, myślę.
A wiesz, wiza mi się kończy i muszę opuścić Wenezuelę na chwilę. Poza tym córka do mnie przylatuje, a loty z Kanady na TT są w o wiele lepszej cenie niż na Margaritę.
Czyli nic nowego, musi wyjechać, a my jesteśmy niejako "przy okazji". Pewnie sądzi, że go przenocujemy, ale raczej nie nie ma na co liczyć, nie zdążę wykuć dla niego dziury w betonie pod łódką ;-).
Jak się okazuje warto jednak dla tych paru dolców znowu "podogadywać się z Polakami".

Powiem szczerze - ucieszyłem się. Co więcej nadal się cieszę i czekam z utęsknieniem na jego przylot. To czego nie uważałem za stosowne powiedzieć przez skype'a czy telefon będę miał szansę powiedzieć patrząc mu w gębę. Tylko co z tego? On i tak niczego nie zrozumie, przecież "po trzydziestu latach w Kanadzie"  ...... ble, ble, ble.