Doniesienia z frontu (119)

... jest noc. Czytam jakąś książkę. Niezbyt ciekawa. Z brzegu od jakichś trzech godzin dobiega muzyka. Koncertuje jakiś lokalny zespół. Rytmy raczej czarne, karaibskie, nawet miłe dla ucha. Lepsze to niż wcześniejsze kilkugodzinne szczekanie psa stęsknionego za właścicielem, który popłynął na brzeg zostawiając pupila samego. Gdy wraca słychać przez chwilę skomlenie bitego zwierzaka, pewnie karanego za hałas, później okres spokoju, następnie, gdy tylko ponton oddali się o kilkanaście metrów, znowu pies zaczyna ujadać. Pewnie nie rozumnie powodów bicia. Ale ten troll, który go leje chyba by zrozumiał ...
Z pokładu brzeg widać doskonale. Rozświetlony, migoczący, gwarny. Zaraz za pasem wody falują kontury palm na tle niewysokich budynków. Uroczo, wiele osób chciałoby tu być. Ale nie ja. Już nie. Myślę głównie o tym jak wyrwać się z pułapki, a w zasadzie z dwóch pułapek. Kiedyś chciałem popływać, pożeglować, pożyć. Obecnie trzyma mnie tu tylko przeświadczenie, że łódka "w remoncie" jest niesprzedażna. Zgorzkniałem, osłabłem, nie umiem się cieszyć.
Na dodatek wiem, że jestem tu sam. Pewnie zawsze byłem.  Trudno być "motorem" i "napędem" codziennie przez dwa lata. Do tej pory traktowałem to, jak i tą remontową gehennę w pyle i pocie jako oczywistą i niezbędną karę za zły wybór. Jednak ostatnio pomysł pieprznięcia wszystkiego o ścianę, bez względu na cenę i konsekwencje, zaczyna mi się wydawać coraz bardziej atrakcyjny.
Wiem, że to ucieczka z jednej klatki do drugiej, ale taki koniec końca byłby dużą ulgą.